DE JAARLIJKSE VERRASSINGSTOCHT VAN DE BOWLINGCLUB
Maanden van tevoren geef je jezelf op voor dit verrassingsuitje en je hoopt
op een mooie, droge dag. Eindelijk was het dan zover, Zaterdag 5 juni 2004.
Verzamelen bij computercentrum Amstelveen Noord aan de E. Rooseveltlaan.
Aanwezig zijn om kwart over acht, vertrek half negen. In totaal waren er 35
deelnemers en iedereen was op tijd. Even voor half negen kwam de bus, instappen
en wegwezen.
Het uitje was begonnen.
In de bus kregen we te horen dat deze dag was opgedeeld in 3 verschillende
etappes. Op weg naar het 1e onderdeel van ons uitje kregen we te horen dat we
wel een uurtje konden relaxen (lees = slapen). Na een uurtje rijden kwamen we
in de buurt van Arnhem terecht en toen kwamen van alle kanten de suggestie’s
van wat wij dan wel gingen doen. Helaas, echt iedereen zat ernaast. We gingen
niet naar het openluchtmuseum in Arnhem of het Kroller-Muller museum op de
Veluwe.
We stopten bij de kazerne Saksen Weimar in Arnhem. Deze kazerne is niet
meer in gebruik en is nu een soort kunstenaarsdorp en activiteitencentrum. Toen
we uitstapten begon het net te regenen maar wij gingen meteen de kazerne in en
werden naar een klaslokaal geleid waar we tekst en uitleg kregen over onze
eerste activiteit van deze ochtend. We werden onthaald op koffie en thee met
daarbij een koek. In het lokaal stond het vol met verschillende soorten
Afrikaanse trommels en ons vermoeden werd bewaarheid. We kregen onder leiding
van docent Enrique van Doezelaar een workshop. Hij geeft workshops in
percussie, zang en dans. Gelukkig hield hij het eenvoudig en kregen we alleen
percussie. Na een introductie en korte
uitleg over de verschillende soorten trommels konden we aan de slag. Aan
iedereen die mee wilde doen werd een kleine of grote trommel uitgereikt. Er
waren maar een paar personen die niet mee deden (zal geen namen noemen) maar
die vertrouwden waarschijnlijk niet op hun muzikale kwaliteiten.
We werden opgedeeld in 3
groepen en moesten ons toen per groep
een ritme eigen maken, aan het eind werd dit samengevoegd en kreeg je toch een
soort harmonisch geheel. De docent gaf ook nog ruimte voor solo sessies maar
die werden maar door een enkeling benut, zoals Kees van Wijk en Nel Mekkes. Zo’n anderhalf uur hebben wij ons uitgeleefd
op de trommels. Dit is ook nog eens vastgelegd op film door Thea Mendes en Jan
Mekkes en door Rob Slagt, Jan Teffer en Iwan Gard werden er ook nog eens foto’s
gemaakt. Na afloop mocht een ieder, die dat wilde, een in Afrika gemaakt
potlood meenemen met daarop een klein kunstwerkje. Nog even ter geruststelling,
er liep geen bandrecorder mee dus wordt er geen cd uitgebracht van deze sessie.
Toen we naar de bus terug liepen
begon het net weer te regenen maar dat maakte ons helemaal niet uit. Op weg
naar het tweede onderdeel wat volgens de organisatie ongeveer een half uurtje
rijden zou zijn werd er nog volop nagepraat en begon het gissen opnieuw. Waar
zouden we nu weer naar toe gaan. Toen
we in de buurt van Amersfoort kwamen werden de richtingaanwijzers nauwlettend
in de gaten gehouden, werd het dierenpark Amersfoort of gingen we toch naar
Spakenburg. Het werd dierenpark Amersfoort. Tegen 1 uur kwamen wij hier aan. We
werden allen voorzien van een lunchpakket en een consumptiebon voor een bakje koffie
of thee. Voor de liefhebbers was er nog een speurtocht genaamd rode oortjes.
Er werden in totaal 9 speurtochten uitgedeeld. In groepjes ging men toen
aan de wandel. Aangezien het algemeen bekend is wat er in een dierentuin te
zien is, zal ik niet alle dieren gaan opnoemen of de dierentuin uitgebreid gaan
beschrijven. Wel kan ik melden dat gedurende ons verblijf in de dierentuin het
even gemotterd heeft maar dat het overwegend droog was. Om half vier werden we
weer terug verwacht bij de uitgang. Iedereeen was het er over eens dat het een
leuke dierentuin is. In de bus werden de speurtochten weer teruggevraagd maar
helaas, de vragen waren zo ondeugend dat de meeste deelnemers deze niet dorsten
in leveren opdat er in de bus over gepraat zou kunnen worden. Er is in de dierentuin
wel heel veel over gelachen en gepraat. En dan op weg naar het derde onderdeel.
Ook hier werd weer het nodige
gegist toen we in de buurt van Voorthuizen en Barneveld terecht kwamen. Gingen we naar een
kippenfarm om eieren te zoeken of met een huifkar een tocht door de bossen
maken? Na een half uurtje wisten wij het zeker en kwamen wij aan bij restaurant
en partycentrum Edda Huzid in Voorthuizen. Hier zou de rest van ons uitje
plaatsvinden. We werden naar een hele grote partytent geleid en wederom ontvangen
met koffie en thee met dit keer een plaatselijke lekkernij erbij, een donut
gevuld met room en stukjes ananas. Smaakte overheerlijk. Voor iedere aanwezige
was er een cowboy hoed die wij op moesten zetten en een grote, felrode zakdoek
die wij om moesten knopen.
Het waarom hoorden wij daarna, er
werd toen bekend gemaakt dat we nog een gezamenlijke activiteit voor de boeg
hadden, genaamd de Western Games. We werden opgedeeld in groepjes van
vijf. Per groep kregen we een score formulier met daarop de negen activiteiten
welke wij moesten uitvoeren; bierpul schuiven, spijker slaan, galg hangen, arm
worstelen, gatenkaasspel, hoefijzer werpen, koe melken, darts en schietsaloon.
Degene die het onderdeel het beste deed, kreeg 100 punten , daarna waren er nog
80, 60, 40 en 20 punten te verdelen. Voor een paar onderdelen was een andere puntentelling
maar ook hierbij was het zo dat degene die het het beste deed, de meeste punten
kreeg. Volwassen worden weer even fanatieke kinderen en tijdens deze Western Games
werd er veel gelachen. Na afloop werden de score formulieren ingenomen. Terug
in onze party tent kreeg iedereen een cocktail of frisdrank aangeboden. De score’s werden geteld en de
beste van elke groep kreeg als aardigheidje een fles wijn. Er waren zes
groepjes dus werden er zes flessen wijn uitgedeeld. En de winnaars waren: Ed Gasseling, Iwan Gard, Rene Kooter, Henk
Oldenburger, Jan Mekkes en Joma, de dochter van Jo Stokhof.
In de tussentijd was ons ook al
duidelijk geworden wat we gingen eten, in Western stijl gingen we barbecuen.
Naast de gebruikelijke hamburgers, maiskolven en vleesspiesjes waren er ook nog
genoeg bijgerechten zoals een overheerlijke groentesoep, tomatensalade,
komkommersalade, eiersalade met kleine garnaaltjes erdoor heen, kipsalade met
ananas, meloen met ham, kleine (stok)broodjes, kruidenboter, spare ribs,
vleesstoofpot, gevulde kalkoen, honingham en 3 soorten sausjes. Het was gewoon
een overdaad aan lekker eten. Voor iedereen zat er wel wat lekkers bij. Daarbij
nog een regelmatige aanvoer van frisdrank, wijn, bier en andere drankjes en het
feest was compleet.
Voordat we aan het nagerecht
begonnen, werden eerst de bekers uitgereikt. Over de prijsuitreiking schrijf ik
verder niets omdat iemand anders hierover een verslag maakt, het blijft dus bij
een vermelding.
Hierna werd er even stilgestaan
bij het feit dat Piet de Vries op 4 juni 84 jaar was geworden en er werd door
iedereen volmondig een lang zal hij leven gezongen.
Vervolgens werden de
(ijs)taarten binnen gebracht met daarbij een overheerlijke chocoladesaus en een
grote schaal met fruitsalade. Daarna werd er nog eens koffie en thee geserveerd
en toen zat iedereen genoegelijk uit te buiken en bij te komen van wat ik een
waar (vr)eetfestijn zal noemen.
Toen moesten opeens de tafels
aan de kant en toen kwam het, we kregen van Marianne van der Lubbe een curcus
Line dansen, Ze deed het eenmaal voor en daarna moesten wij het nadoen. Na een
paar maal oefenen , werd de muziek aangezet en na wat gestuntel waaraan bijna
iedereen meedeed , bleven op een gegeven moment alleen de die hards over die
fanatiek bleven dansen. Daarna deed Riny van de Broek een Line dans voor en ook
dit werd weer nagedaan, eerst zonder en daarna weer met muziek. Tot het moment
dat we weer naar de bus moesten bleef een groep van zo’n 12 personen Line
Dansen. Dit was een leuke afsluiting van een heerlijk dagje uit.
Marianne van der Lubbe en Riny
van de Broek werden nog bedankt voor de organisatie van deze dag en toen ging
iedereen op weg naar de bus. Bij de bus aangekomen was de chauffeur even
spoorloos maar gelukkig heeft hij ons niet al te lang laten wachten. Hij heeft
ons veilig teruggebracht naar Amstelveen alwaar we net naar half 12 aankwamen.
Na een uitgebreid afscheid nemen, ging ieder zijn weegs.
Voor degene die nog wat meer informatie wensen, verwijs ik naar de volgende
website’s:
www.anitya.nl (percussie)
De schrijfster van dit te korte
verslag wenst iedereen een prettige vakantie en tot bowls,
Martha Baars